Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να θες κάποιον και παρόλα αυτά να μην μπορείς να συνυπάρξεις στην ίδια σχέση.
Στην αρχή δεν βλέπεις τις διαφορές γιατί φυσικά έχεις τον ενθουσιασμό να σε παρασύρει σε ερωτικά μονοπάτια.
Μετά έχεις την πίστη να σε καθοδηγεί. Πίστη και ελπίδα οτι άσχετα με τις διαφορές που υπάρχουν ο έρωτας θα τα παραβλέψει όλα!
Όμως σιγά σιγά οι αντοχές λιγοστεύουν και η γκρίνια και η μιζέρια παίρνουν την θέση του έρωτα. Κι όμως εσύ ακόμα ελπίζεις.
Δεν δέχεσαι οτι σημασία δεν έχει ο έρωτας, αλλά όντως να ταιριάζετε και μέσα από τα προτερήματα και ελλατώματα να συμπληρώνετε ουσιαστικά ο ένας τον άλλο.
Όπως τα δάχτυλα του ενός χεριού που όταν τα ενώσουμε με τα δάχτυλα του άλλου αυτά δημιουργούν το τέλειο ταίρι.
Και κάπου εκεί ο ένας επιλέγει να κάνει βουτιά στο κενό και ο άλλος προφανώς διαλέγει την ασφάλεια που θα του προσφέρει ένα αλεξίπτωτο συναισθημάτων.
Ότι αφήνεις, σε αφήνει.
Μήπως τελικά αυτός ο έρωτας που νιώθουμε για το ταίρι μας είναι κάτι τελείως φανταστικό και ιδεατό και όχι βασισμένος σε πραγματικά χαρακτηριστικά αυτού;
Και τελικά δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ.
Αρκεί τελικά να ζεις το όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει?
Προσωπική μου άποψη; Ζήστε το και μάλιστα με όλες σας τις δυνάμεις!!! Ανεξαρτήτως αποτελέσματος αξίζει και αυτό ίσως και να μην το καταλάβετε ποτέ αλλά ενδόμυχα σίγουρα μέσα σας το ξέρετε.
Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι… Τώρα αν φτάσεις κάποτε, ακόμα καλύτερα!
Χριστίνα Τζοβλά
Nagging In Bed 