…Ο έρωτας περνάει απ’το θρανίο…

Τι να θυμηθείς τωρα; Είτε στα 5 είτε στα 10 είτε στα 15 θα ναι πάντα ο 1ος έρωτας σε μια παιδική ψυχή που φέρνει αναστάτωση. ‘’Μαμά μου αρέσει ο Δημητράκης!’’ Έκπληκτη με κοιτά και μου λέει χαμογελώντας ‘’Ποιος Δημητράκης αγάπη μου;’’ Και της λέω ‘’Ο γείτονας καλέ μαμά που παίζουμε μαζί κάθε απόγευμα.’’

Όταν είσαι στην τρυφερή ηλικία του νηπιαγωγείου-δημοτικού αγαπάς με ένταση και αφοσίωση και όσο κρατήσει γιατί εκεί βιώνεις τον έρωτα.Η επιθυμία να είναι μαζί,να μοιραζόμαστε παιχνίδια,γέλια,αστεία,χρωματιστά γλυφιτζούρια που χρωμάτιζαν τις γλώσσες μας κάνοντας κόντρα για το ποιανού είναι πιο έντονη!! Να πέφτω κάτω και να κλαίω μέχρι να έρθει ,να με χαϊδέψει και να πει ‘’Εδώ είμαι για σένα μη κλαίς’’ και εγώ να ντρέπομαι και του κάνω τα νάζια μου.
Πιστεύω πως ο έρωτας που βιώνουμε στην παιδική ηλικία είναι ότι πιο αγνό και τρυφερό υπάρχει.Μεγαλώνοντας έφηβη πια εξελίσεται σε ρομάντζο…λαχταράς να τον δεις στα διαλείμματα,να γράφεις στο θρανίο του μηνύματα,να ψάχνεις δικαιολογία να τον πλησιάσεις,να δείχνεις οτι έχεις κοινά ενδιαφέροντα ενώ στην ουσία δεν έχεις.Οταν τον βλέπεις να μιλάει με άλλα κορίτσια εσύ να ζηλεύεις.

Έτσι δημιουργείται η κόντρα,η κοροϊδεία που είναι και η αρχή στο παιχνίδι του έρωτα,φτιάχνοντας ήρωες τα πρόσωπα που αγαπάς.
Οι έφηβοι ερωτεύονται κρυφά ή φανερά αλλά πάντα με πάθος.Η επιθυμία είναι έντονη στην αρχή και μετά εξατμίζεται γρήγορα όταν βρεθεί κάτι πιο ελκυστικό που τραβά τη προσοχή.Ερωτευόμαστε πάντα στην διαδικασία αλλαγής παιδικής με εφηβικής ηλικίας.Υποσυνήδειτα ζητάμε την αδερφή ψυχή να ζήσουμε τη περιπέτεια μέσα απο τη φαντασίωση μας.

Μαίρη Ντίμη Αναγνωστοπούλου

Glamourous Fights